ისევ სიშორე, ისევ ცრემლები,
მე შენს სიყვარულს ვერ შეველევი...
შენ მეყვარები აწ და მარადის,
ნეტა ისმენდე შენ ამ ღაღადისს...
მე გული მტკივა, სული კი ტირის,
უშენოდ ეს დრო რა ნელა მიდის...
ნუთუ, ყველაფერი ერთ წამში გაქრა?!
ჩემი დღის სინათლე რა მალე ჩაქრა...
მე ხომ უშენოდ არ შემიძლია,
მე ხომ ჩემი გული სულ მომიძღვნია...
წარსულის წუთები თვალწინ მიქრიან...
სიცოცხლის წამებს თითებზე მითვლიან...
როგორ დაგარქვა მე შენ წარსული,
როცა შენ მასწავლე მე სიყვარული...
არ ვიცი... არ ვიცი რაღა ვიფიქრო,
ისღა დამრჩენია მხოლოდ ვიტირო...
ან რას მიშველის მლაშე ცრემლები?!
მე შენ დაგკარგე, ვეღარ გეხები...
მე შენს თვალებს ვეღარ შევხვდები,
გული დავკარგე , მე ამას ვხვდები...
რაღა აზრი აქ ამ მოტქმა- გოდებას,
წერტილი დაესვა ყველა მოგონებას...
ეგ წერტილია ზღვარი ყოველის,
მე აღარ ვიცი აწი რა მომელის...
უკვე ყველაფერი უკვალოდ გაქრა,
ყოველი ლამაზი ზმანებად დარჩა,
ჩვენი სიყვარული წარსულმა შთანთქა,
აღარც კი ვიცი ამაზე რა ვთქვა...
როგორ არ მინდა წარსული დაგარქვა,
მითხარი უშენოდ აწი რაღა ვქნა...
შენი დაკარგვით ბევრი რამ დამაკლდა,
ეს ყველაფერი ნუთუ მე გადამხდა...
ვერავინ შემიცვლის მე შენს სითბოს,
ის მოგონებები მე გულს მითბობს...
მომავლის გახსენებაც უკვე მაწვალებს,
ვერავინ წამიშლის მე შენს ნაკვალევს,
რომლებიც ატყვია ჩემი ცხოვრების გზას,
არც წავაშლევინებ მაგ ნაბიჯებს სხვას...
უკვე ცაზე მთვარეც ამოდის,
მე კი თვალებზე ცრემლი ჩამომდის...
მე უშენობა ვიცი გამაწამებს,
რა გადაიტანს მაგ წყეულ წამებს,
მე ხომ შენ მიყვარხარ მთელი არსებით,
შენს სადღეგრზელოს დავლევ თასებით...
შენ ეხლა გძინავს , ტკბილ სიზმრებს ნახულობ,
შენთან სიახლოვეს ო, როგორ ვნატრულობ...
შენს თვალებს შევეხო მხოლოდ ესღა მსურს,
მთვარე გეალერსება, მე კი მისი მშურს...
ცრემლიან თვალებზე ძილი არ მეკარება,
რომ დავიძინო დრო დამეკარგება,
მე კი არ მინდა წამიც რო დავკარგო,
შენზე ფიქრი ძვირფასია... ხომ იცი კარგო...
ისევ ყველაფერი თავიდან გამახსენდა,
ვეღარც კი გავიგე , როგორ დამათენდა...
ყველაფერი გაგანდე, რაც გულიდან ამოვიდა,
მაგრამ ამაოდ, მაინც არაფერი გამოვიდა!
There are no comments yet.
Leave your comment, start the discussion!