knooooo's blog

გრძნობდა,მამაკაცის გაჟინებულ მზერას ზურგზე. საშინლად არ სიამოვნებდა იმის გააზრება,რომ ლაშა აქაა და თან სხვა ქალთან ერთად. ვერ იჯერებდა,რომ ასე მალე გაცვალა სხვაში. 2 კვირის წინ სიყვარულს ეფიცებოდა "2 კვირაში დამივიწყდა" .ქალი ალექსანდრეს უფრო მაგრად მიეკრა და თავი მის მკერდზე მიასვენა. ალექსანდრეს საიხლოვისას ყველა და ყველაფერი ავიწყდებოდა. ალექსანდრეს გარდა ყველაფერი მეორე ხარისხოვანი გახდა. დაუჯერებელია,მაგრამ ახლა ლაშას აქ ყოფნა ასე ძალიან არ ტკივა. უბრალოდ ძველ მოგონებებს მისტირის. ალექსანდრემ ქალის დაძაბულობა ირძნო და თინას თავი მაღლა ააწევინა. თვალებში ჩახედა,მისი მზერით თინა მიხვდა რისი კითხვაც უნდოდა ალექსანდრეა."მოხდა რამე?" უთქმელად მაიდო თავი მკერდზე და გაიტრუნა.მამაკაცს ჩაეღიმა და თინას წელზე ხელები უფრო მაგრად მოუჭირა. რომ ცოდნოდა…

ეხლა, როცა ამ სტრიქონს ვწერ, შუაღამე იწვის, დნება,
სიო, სარკმლით მონაქროლი, ველთა ზღაპარს მეუბნება.

მთვარით ნაფენს არემარე ვერ იცილებს ვერცხლის საბანს,
სიო არხევს და ატოკებს ჩემს სარკმლის წინ იასამანს.

ცა მტრედისფერ, ლურჯ სვეტებით ისე არის დასერილი,
ისე არის სავსე გრძნებით, ვით რითმებით ეს წერილი.

საიდუმლო შუქით არე ისე არის შესუდრული,
ისე სავსე უხვ გრძნობებით, ვით ამ ღამეს ჩემი გული.

დიდი ხნიდან საიდუმლოს მეც ღრმად გულში დავატარებ,
არ ვუმჟღავნებ ქვეყნად არვის, ნიავსაც კი არ ვაკარებ.

რა იციან მეგობრებმა, თუ რა ნაღველს იტევს გული,
ან რა არის მის სიღრმეში საუკუნოდ შენახული.

ვერ მომპარავს ბნელ გულის ფიქრს წუთი წუთზე უამესი,
საიდუმლოს ვერ მომტაცებს ქალის ხვევნა და ალერსი;

ვერც ძილის დროს ნელი ოხვრა,…

აკაკი წერეთელი

გამზრდელი

ნამდვილი ამბავი

ვუძღვნი ჩემს პედაგოგებს

I

მთის მწველვალზე, ცის მახლობლად
მერცხლის ბუდედ რაღაც მოჩანს;
თვალთ ისარი, შენატყორცი,
ვერ არჩევს მის სიგრძეს და განს.

ის ფაცხაა მღვიმის პირად
მიწნული და მიგრეხილი,
დრო და ჟამის შესაფერად -
ზამთარ თბილი, ზაფხულ გრილი.

როდესაც მთა ბარს და ვაკეს
ემუქრება წარღვნა-ღელვას, -
ფაცხაც ღრუბელს გარს იბურავს,
ეკრძალება ჭექა-ელვას.

მაგრამ, როცა დაჰქათქათებს
თავზე იქვე მზე და მთვარე
და თვალის წინ ფიანდაზად
ეფინება არემარე,

მაშინ ფაცხა უბრალობით
მომხიბლავად ლამაზია
და იმასთან ყველა ტყუის,
რაც კი ციხე-დარბაზია.

გზა მოუძღვის საცალფეხო,
მიხვეული, მოხვეული;
მასზე გამვლელს უნდა ჰქონდეს
მარჯვე თვალი, მტკიცე გული;

ანუ ჰყავდეს რაში…

rodesac qriste, gaakres jvarze!

is loculobda, maSinac xalxze,

Senc daefare, mis wminda locvas

etarebine bednier gzaze.

codvilTa Soris, codvili var da

uflis wyalobiT vcocxlob am dromde,

uflis wyaloba, gvfaravs da gvicavs!

qeistianoba, gzas gvikvlevs naTels.

cxovlobis arsi aris ufali,

da argvWirdeba Cven locva farsi.

gviyvardes RmerTi, da rogorc erTi

dagvexmareba dagvicavs RmerTi.

TaTia oyujava

მეშენშიმიყვარსღმერთი !
შენ , რაიპოვეჩემში ?!
შენ - წმინდასანთლისღვენთი.
მე - გაფანტულიხრეში.

მეშენშიმიყვარსღმერთი !
შენშიისთავსგრძნობსკარგად.
ჩემშიკისველიდენთი
- აღარღირსდროისკარგვად.

მეშენშიმიყვარსღმერთი !
ტერფებთანგინთებსანთლებს . .
დათუასეა - წვეთი ,
ნამუსიმაინცმმართებს

1 . სუნი და ფერი დაკარგეს ვარდებმა.
მე კი დღეს დავკარგე აზრი-სიყვარული.
მართლაც ყველაფერი ალბათ დროს ბარდება
მარტო მომიწევს ახლა სიარული.

2. მაგრამ, ვარდი ხომ მაინც ვარდია.
მკვდარი, მოჭრილი ვიღაცის ხელით.
ჩვენი გრძნობა კი, მჯერა მზარდია.
ძლიერ მიყვარხართ, გკოცნით და გელით.

3. ქრისტე გაჰყიდეს ოცდაათ ვერცხლად
ჩემში მოგცემდნენ შენ ბევრად…

ღმერთს არ სცალია თავში რომ გვირტყას,
რომ დაგვიმტკიცოს რა მართალია.
გულმოწყალეა დაგვიგდებს სიტყვას,
უცოდველობით გადამთვრალია.
ჩვენ კი გვცალია რომ ვიმეტიჩროთ,
ჩვენგან რა მიდის რა გვენაღვლება,
სხვისი ლურსმნები რატომ შევირჭოთ,
უკვე შეირჭო ცოდვის ამღებმა.
შენ ხო გადარჩი, მე ხო გადავრჩი,
ვინ რას დაეძებს სულებს ნაქურდალს,
მძიმე ყოფილა ჯვარი აღმართში,
მაგრამ მთის თავში თურმე დახურავს.
შენ ხო გადარჩი, მე ხო გადავრჩი,
ღადავ-ღადავში, ღადავ-ღადავში.

. როგორი იყო ? . . აბა რა ვიცი . . .

ასე ამბობენ - ჰქონდა წვერები .
ორი ათასი წელი განვიცდი . . .
ჩარევა არ ღირს , მაგრამ ვერევი :

როგორ აკოცა უფალს ლოყაზე ?!
- ცოტათი მაინც მორიდებოდა . . .
მეზიზღებოდა ზოგჯერ მოყვასი ,
მაგრამ ღალატი არ მინდებოდა.

არადა კოცნის , არადა ჰყიდის . . .
იცის მოკლავენ , განა შტერია.
ღალატზე განა ვერცხლისთვის მიდის ?!
- თავის სიმცირეს ვერ მოერია . . .

ისტორიაში დარჩა იუდა !
-დღესაც აქ…