ჯანღი დევს მაკრატელაზე,
წვიმას უბნობენ თუშები,
ბeვრია, მაგრამ ყველაზე
ფიქრი მაქვს შენზე უშვები.
კოშკები სიპით ნაშენი,
აქვეა ციხე, საჯარე,
სახე არ მიჩნდის რა შენი,
მიაც გულ მასზედ ვაჯავრე.
მთიდან წყალ მოჰქუხს ნაჩქერი,
თითქოს ცის კიდით ეშვება,
თვალს კი უხვად აქვს საცქერი,
გული შენს გულს ვერ ეშვება.
მიმყავს საღარი უბელო,
სადაც ჯიხვები დადიან,
ბარად თუ მიხვალ ღრუბელო
ამ გულს გაგატან, დარდიანს.
ჩახვალ გაიშლი სარეცელს,
მიგელის ცვარ–ნამს ნაშური,
იქნება მასაც დაეცეს
ამ ჩემი გულის ნაჟური.

Like! 1