Сега јас се учам, се образувам,
па потоа планирам
јас од земјава да заминам,
во странство јас да работам,
не е важно што ќе работам,
WC ќољи ќе чистам ако треба
важно пари јас да фатам
чесно да ги заработам,
нови искуства да стекнам.
Од срања јас да побегнам,
нов живот да започнам,
нови личности да запознам,
среќен јас да бидам,
да ми оди од рака
ко стап да не стојам.
Нема да ми достигаат моите,
бидејќи ќе ги чувствувам.
Нема да ми достига Македонија
бидејќи ќе ја сонувам.
Господ направи
во тоа чудо јас да верувам,
а судбината, хм,
ме тера јас да заминам.
Не слушај ме така чудно
зошто стварно јас не сонувам,
во право јас ќе испаднам
и наскоро ќе тргнам.
Нели секој човек сонува,
епа јас не сонувам,
туку мене ми е молба!
Секој ден се молам,
па и свеќи вцрква палам,
на Исус му се обраќам
и нему му се предавам.
Што ќе биде нека биде,
се е напишано
од една иста чиста рака.
Упорноста победува,
а надежта наведува,
судбината натерува,
а времето те убива!
Ко што пеколот те одвлекува,
а рајот те привлекува,
така мене странството
тивко ме повикува!...

Освета, ха,
тежок поим,
особено кога се работи
за некој лесен воин.
Заклетва, ха,
тешка тема,
особено кога се заколнав
и смена сега нема.
Сакам да ја имам
таа моќ како Посејдон,
да можам да предизвикам
и најтежок бродолом.
Но верата не ми дава
јас да се гревувам.
Срцето не ме пушта
јас да се осветам.
Понекогаш го мразам
тоа што сум жив,
но не ми е страв
да бидам меѓу мртвите.
Страв ми е
да бидам мртов меѓу живите,
оти во поголем број
ќе бидат и жртвите...