Навистина не и верував на сопствените очи. Зарем и тие почнаа да ме лажат. Зарем и тие ќе ме напуштат. Но зошто? Зошто ми покажуваат слика која не ја сакам. Зошто ме лажат дека Таа веќе не е тоа што беше.
Јас не им верувам на сопствените очи кога ја ја гледам како заминува, кога ја гледам како се вовлекува во таа црна дупка од која излегува само мирисот на гнилежта и лошотијата. Зарем навистина ме лажат моиве очи кога ми велат дека и Таа станала иста како нив: расипана, лоша, проклета измамничка, на која човечкото месо и стана трофеј, а болката на другите и стана радост. Не им верувам на своите очи кога ја гледам како гази по туѓи лица, како ги погани туѓите животи.
Не можам да им поверувам на своите сопствени очи кога ја гледам како прегрната со нивните болни суети заминува длабоко се подлабоко во сивилото на пропаста. Заминува, а моите очи тоа јасно ми го покажуваат. Не им верувам ама тоа е единственото нешто кое го гледам. Пустината на срамот, надвисната со облаци на омраза и зла коб, а таа исчезнува на хоризонтот на заборавот, сама и проколната баш онака како што заминуваат сите кои си ја продадоа душата на грст сјај и лажна насмевка.
Не можам да им поверувам на сопствените очи, но тие се единствените кои никогаш не ме лажат.

Like! 13