Кога би знаел дека не ја сакам...
Здраво за готово јас би ја зел.
Би и ги симнал ловориките,
и би ја ранел со пелин.

Кога би знаел дека не ја сакам...
Би живеел за себе.
Би копал злато.
По клисурите на Мисисипи.
Од висините на Мачу Пичу
би вдишал свеж воздух
со половина гради.

Кога би знаел дека не ја сакам...
Или подобро,
кога не би ја сакал никогаш,
би и ги крател крилата,
би и ставил невидливи окови.
Ништо намерно, навидум.
Не би и рекол никогаш “Извини”.

Кога би знаел дека не ја сакам
И дека и таа некогаш има запек на газот
И со црвено лице и скислен поглед
седи на вц шољата во сината магична соба...
Би знаел дека сум достоен за неа.
Па, и Јас користам двослојна хартија.

Кога би знаел дека не ја сакам,
не би знаел што сакам.
Таа би знаела дека не сакам да сакам,
а јас ништо не сум ни сакал.
Па како би знаел да сакам,
и да знам дека не ја сакам?!

Е, само да би знаел дека не ја сакам...
И да сум сигурен во тоа што го знам,
ќе направам несвесно и слободно
Се што некој прави кога знае дека не сака.

И тогаш... таа ќе ме сака.
Но јас неа не.

И сега што?
Ќе лежиме гладни како уморни хиени,
Вампири кои цицаат се од себе.
Наизменично. На смени. Бараме жртва.
До нас, или во нас. Сеедно...
Да ја исцедиме.
До последна капка. До смрт.

Кога би знаел дека не ја сакам...